Een overvloed aan tijd en ruimte. Alle afleiding valt weg en elke vertrouwde manier van vluchten wordt onmogelijk gemaakt (of toch bijna).
Deze tijd vraagt om vertraging, reflectie, creativiteit, flexibiliteit, uw eigen gezelschap verdragen.
En hoe valt dat mee vraag ik mij af, ‘opgescheept’ zitten met uzelf (en uw huisgenoten)?
In het beste geval, en dat hoop ik, valt het mee.
Hier en daar slaat de verveling toe, wat doe je dan?
Mag die verveling er zijn of wordt ge d’er ambetant van?
En die ambetantigheid, wat doede daarmee?
Mag het?
Met een bijna-schuldgevoel, tegenover diegenen die het niet zo kunnen ervaren, geef ik eerlijk toe dat ik geniet.
Al kan dat ook liggen aan het glas Pineau de Charentes dat ik net op heb.
Samen met de corona maken nieuwe gewoontes hun intrede in ons leven, zoals de fles Pineau.
Maar ook het wekkerloos wakker worden. Slapen volgens mijn ritme.
De onthaasting, gezellige workouts, verantwoord nietsdoen.
De creativiteit die nu eindelijk de ruimte krijgt om tot ontplooiing te komen.
Stukken in uzelf die eindelijk gezien en gehoord kunnen worden, die anders verloren gaan in de structuur en routine van ons dagdagelijkse leven.
Er wordt plaats gemaakt voor zaken waar je geen tijd of ruimte voor had.
Tijd en ruimte zijn 2 heel verschillende begrippen, heb ik ontdekt.
Nu wordt duidelijk waar de prioriteiten komen te liggen.
We dalen af naar de essentie, laag per laag.
Ik herontdek mezelf.
De afdaling
Tijdens de afdaling passeert er vanalles de revue.
Weerstand laat zich als eerste zien (er moet iemand de eerste zijn), vechten tegen wat zich manifesteert samen met een diep wantrouwen in het hele systeem. Naar mijn gevoel klopt het niet.
Maar stilaan raakte de weerstand oververmoeid om vervolgens te worden overgenomen door Overgave.
Overgeven aan en aanvaarding van wat is en tegelijkertijd trouw blijven aan mijn intuïtie zonder de drang te voelen om te bewijzen dat het klopt.
Van zodra je je volledig overgeeft komt er ruimte vrij.
En die ruimte werd ingenomen door… Hallo, woede.
Het woedebeest in mij ontwaakt wanneer het manipulatie waarneemt en wanneer mensen (bewust) klein worden gehouden, soms heel subtiel.
Maar daar zit ook een stuk projectie in, herkenning.
Ik heb mezelf lang klein gehouden dus op zich is het ook woede gekeerd tegen mezelf.
Woede is zo één van die gevoelstoestanden die ik het liefst van al uit de weg ga, gewoon omdat ik niet weet hoe ermee om te gaan.
In plaats van te slaan, zoals ik vroeger deed, kon ik nu niet anders dan haar de ruimte te geven die ze sowieso aan het opeisen was.
Ze werd losgemaakt van de kettingen waarin ik haar gevangen hield.
Was bijna vergeten hoe goed het voelt om kwaad te (mogen) zijn.
Om daarna nog iets dieper af te dalen en uit te komen bij verdriet.
Wist je dat woede in veel gevallen niet meer of niet minder is dan verdoken verdriet of angst? Woede is een soort van (onbewust) mechanisme, een instinct, waarmee we ons beschermen tegen de pijn, daar waar je geraakt wordt.
Watervallen van tranen hebben hun weg naar buiten gevonden samen met de snottebellen (in mijn elleboog weliswaar).
Om dan een enorm gevoel van vrijheid te ervaren, ik was vrij.
Ik bevestig wat er in dit artikel staat; het enige waar een emotie om vraagt is om gezien, gehoord en gevoeld te worden dus schijn gerust uw licht daar waar het donker is.
In tussentijd
Tussen de kwaadheid en de tranen door is er ook vooral gelachen, met filmpjes zoals deze.
Oude vriendschappen komen weer tot leven, moeiteloos, liefdevol, oprecht en energiek (waarvoor merci).
Muziek helpt mij door deze periode en is mijn levensgezellin, samen met mijn poezen.
Dansen en zingen horen bij de dagelijkse routine, samen met den afwas (nog nooit in mijn leven zoveel afgewassen 😩).
De innerlijke criticus in mij is verslagen door Goesting, die ik had om deel te nemen aan de podcast de thuisblijvers.
In deze podcast spreekt Tiemen met mensen uit heel België over hun gevoelens en de eventuele gevolgen van dit duistere stuk in de geschiedenis van onze wereldwijde samenleving.
Ikzelf ben nog niet te beluisteren maar mijn voorgangers wel.
Creatieve ideeën hebben letterlijk en figuurlijk vorm gekregen.
Thema’s waaronder vrouwelijkheid, sensualiteit en intimiteit houden me bezig, daar wil ik iets mee gaan doen.
Ook woorden op beeld vastleggen is een leuke bezigheid geworden.
Kortom, nieuwe ideeën worden geboren en nieuwe starts worden genomen.
Genoeg binnen gezeten, tijd om terug buiten te komen.
‘k Heb er goesting in, met of zonder mondmasker.
BEAUTHENTIQUE 