BEAUTHENTIQUE

Deze tekst kwam uit mijn vingers op 13 april en gaat over de ervaring rond het zwangerschapsverlies dat plaatsvond op 15 augustus 2021.
Deze week is het #babylossawarenessweek (#BLAW2022) waardoor ik behoefte kreeg om ruimte te geven aan het zieltje dat vorig jaar zijn/haar plaats heeft ingenomen in ons leven.

Elk kind doet er toe, hoe pril de zwangerschap ook was.  En elk kind hoort bij het gezin, ook al heeft het nooit geleefd buiten de baarmoeder.  Het is zo belangrijk dat ook deze kindjes erkenning krijgen, want ook deze kindjes hebben van een vrouw een moeder gemaakt en van een man een vader gemaakt.  Je bent moeder of vader van al je kinderen, ongeacht hoe lang ze bij je zijn geweest.  

Vanmorgen werd ik onwel wakker.
Een zwaar hoofd.
Buikpijn, spierpijn. Heel moe, overprikkeld.
Het voelde alsof ik onder hoogspanning stond.
Iets vraagt om aandacht.
Ik heb nood aan rust, aan stilte, aan aarding.

En ik vond ook die rust.
Door mijn handen in contact te brengen met klei.
De tip die ik enkele weken geleden kreeg van ’mijn’ therapeut Inge (Miskraamtranen) kwam plots binnen.
Door middel van klei aan datgene vormgeven wat we fysiek niet kunnen vasthouden maar enkel in ons hart kunnen voelen.

9 maanden geleden werd ik onverwacht wakker gemaakt door een zieltje dat voor mij en Wim gekozen had.
Dit zieltje heeft me laten ervaren hoe het voelt om leven te voelen ontstaan in mijn lijf & hoe ons vrouwelijke lichaam zich op wonderbaarlijke wijze voorbereidt om nieuw leven te ontvangen.
Ik voelde dankbaarheid en heel veel liefde.
Om dan te voelen hoe de energie zich ongelukkig onttrok uit mijn lichaam.
Alle lichamelijke sensaties vielen stilaan weg en ik voelde het leven wegvloeien.
Ze had besloten niet in fysieke vorm af te dalen en op een andere manier aanwezig te zijn in mijn/ons leven.

Ik neem er vrede mee en aanvaard de keuze die ze gemaakt heeft.
En toch is het een proces.
Het zwangerschapsverlies heeft meer invloed gehad dan ik ooit had kunnen inschatten.
Waar de zwangerschap me wakker schudde en me kracht gaf, heeft het verlies me op een andere manier gevormd. Ook wel positief weliswaar.
Ze brengt me in beweging en roept op om, ondanks wat anderen denken/zeggen/vinden, mezelf te aanvaarden en hier neer te zetten wat ik hier neer te zetten heb.
Ik zet stappen die ik een jaar geleden niet gezet zou hebben, uit de overtuiging ’doe maar normaal’.
Ze laat me zien dat het allerbelangrijkste is dat emoties doorvoelt mogen (zelfs moeten) worden om verder te kunnen.
En dat alles er mag zijn. Dat ook ik er mag zijn.

❤ Alles krijgt vorm ❤