BEAUTHENTIQUE

Ik ga sterven.
Deze gedachte kwam vanmorgen binnen, tijdens het douchen. Elke dag komt dichter bij de dag dat ik fysiek niet meer aanwezig zal zijn. En dit geldt voor iedereen.
Klinkt dit pessimistisch, negatief? Doet het je ongemakkelijk voelen, is het taboe, brengt het verdriet naar boven bij de gedachte dat je er op een dag niet meer bent?

Het voelt althans niet zwaar aan, integendeel.
Een gevoel van vrijheid overvalt me, lichtheid.
Deze gedachte maakt dat ik wil leven.

‘Wat komen we hier doen?’ was één van de vragen die me lang heeft beziggehouden. Nu interesseert me dit niet langer.
Nu zijn we hier, NU. Dat is het enige wat telt.
Ik voel niet de nood iets te moeten zijn, mezelf te bewijzen of zelfs een doel te hebben.
Doelen zijn een spel die het leven leutig maken, ik noem het bezigheidstherapie (zonder oordeel aan verbonden).
En het cliché wint deze keer, het doel op zich is niet wat telt, wel de weg ernaar toe. De ervaringen onderweg, wat je voelt, aanraakt, proeft en ruikt op die weg, de sensaties.
Want wees eerlijk, eens het doel bereikt is ben je al haast vergeten wat het doel was. En heel vaak krijg je er iets anders voor in de plaats. Iets wat je niet had verwacht, spontaan.

Ver(r)as me

Het klinkt misschien saai als ik zeg dat ik geen grootse doelen heb, dat ik geen vooruitgeplande route heb uitgestippeld en dat ik niet weet waar ik naartoe ga. En toch is mijn leven allesbehalve saai. Waar doelen richting geven en iets van controle bieden ben ik op weg naar een onbekende bestemming.
Mezelf overgeven en de controle loslaten, want mag ik je iets toevertrouwen? Controle is een illusie dat ik zelf aan den lijve heb mogen ontdekken. Wanneer ik vorig jaar middenin iets diep zat, waarin ik gek werd gemaakt door de gedachten in mijn hoofd, verwachtingen die ik mezelf stelde die resulteerden in paniekaanvallen. Ademen werd moeilijk, pijn overal, in mijn hoofd, mijn lijf.
Tot het plots stil werd en een stem zei: laat de controle los, je zal dit gevecht nooit winnen. Er bestaat niet zoiets als controle.
En vanaf dat moment, dat inzicht, kwam er vrijheid. Ik moest helemaal niks.

Dat terzijde, laat mij dus maar gewoon vertrouwen hebben in wat het leven te bieden heeft. Ik wil meegenomen worden naar plaatsen en mensen waar een doel me nooit zou kunnen brengen gezien mijn focus elders zou liggen. Me laten verrassen. Niet verassen, zoals ik ooit naar een oud lief stuurde, dat ik hem wou verassen. Alleen wist hij niet dat het geen spellingfout was (kill me, maandagavondse humor 😜).

Als ik dan toch een doel moet hebben…

Ik vraag niet om een droomjob, een droomman, een droomhuis of een droomkind met het idee dat ik dit nodig heb om gelukkig te zijn en waar ik dan een ander voor verantwoordelijk kan stellen net zoals ik niet verantwoordelijk wil gehouden worden voor jouw geluk.
Ik kom erachter dat de relatie met mijn diepste zelf het allerbelangrijkste is. Als ik dees onderhoud en in ere houd, komt als vanzelf naar me toe waar ik naar verlang. Met geduld weliswaar.

En als iemand me de vraag zou stellen wat vandaag mijn doel is, dan zou ik het volgende antwoorden:
Ik wil geraakt worden.
Zoals afgelopen weekend door een vriendin die vanuit het niets emotioneel werd voor redenen geheel van zichzelf bij het voorlezen van de laatste berichten tussen mezelf en de man die me goesting heeft gegeven in liefde.
Om daarna voluit te zingen en te dansen, na een fles bubbels.

Ik wil mijzelf heruitvinden. Niet blijven vasthouden aan oude verhalen die ik was gaan geloven en die maakten dat ik steeds hetzelfde verhaal moest gaan lezen.
Lang heb ik mezelf gezien als iemand die er nooit klaar voor leek te zijn en die dacht het niet waard te zijn.
Vandaag heb ik me nog nooit zo klaar gevoeld.
De man die vriendelijk ‘neen’ tegen mij heeft gezegd heeft gezorgd voor een bocht van 180°.
Ik had kunnen kiezen voor mijn oude verhalen of om mee te stappen in zijn verhaal.
Maar die boeken heb ik weggelegd in de boekenkast, wou ze naar de kringloopwinkel brengen maar daar ben ik nog niet klaar voor.
Ze mogen blijven staan, als herinnering van waar ik kom. Het herinnert me aan de keuze die ik steeds kan maken.

Er is een heel ander verhaal ontstaan, een nieuw boek.
Een boek waarin ik kan lezen over een vrouw die de ballen aan haar lijf heeft om de controle los te laten en voluit wil leven, die er niet om verlegen zit om te laten weten wat ze wil, die (aan)geraakt en ontroerd wilt worden en zich niet langer wilt beschermen tegen al het schoons in de wereld.
Die af en toe nog zal vallen maar zichzelf opvangt in haar geborgen, veilige handen.
De armen wijd open, al dansend, al zingend, naakt, klaar om te ontvangen.

Leven is onlosmakelijk verbonden met sterven.
Het oude sterft af, nieuw leven begint.