BEAUTHENTIQUE

Wow, ik heb iets fantastisch geleerd.
De man die me geheel onverwacht goesting heeft gegeven in nog meer liefde heeft geen goesting, zegt hij.

Tijdens een gesprek met hem over relaties werd duidelijk dat hij niet openstaat voor meer en er niet klaar voor is. Ook al heb ik het hier nooit over gehad maar werd dit zo geïnterpreteerd. Eerlijk gezegd had ik ook nog geen zin in dit gesprek dat het ineens zo serieus maakt, nu nog niet.
Ik zat enkel maar gefascineerd te kijken naar wat er aan het gebeuren was, op ontdekking in mezelf en de andere. Vooral gezien het voor mij ook allemaal vrij nieuw is en dat ik hier voor de 1 ste keer als een ander mens in sta, volwassener.
Voor iemand als ik die jaren bang was en die er nooit klaar voor was geweest was het vreemd dit nu iemand anders te horen zeggen. Alsof ik naar mijn vroegere ik stond te kijken.
Diegene die bang was voor verwachtingen die anderen van me hadden en waar ik niet aan kon voldoen omdat ik het in mijn broek deed.
Trouwens sorry aan diegenen die ik vroeger heb afgeketst als een bal in een flipperkast, ’t was niet persoonlijk bedoeld 🙂

Ongefilterd

Hoezeer ik het ook herken en hier begrip voor opbreng kies ik ervoor niet mee te gaan in dit verhaal van bangheid en er niet klaar voor zijn.
Hierin meegaan zou de angst alleen maar voeden en daar heeft niemand iets aan.
Ik heb er alle begrip voor en zal ook geen misbruik maken van dat stukje fragiliteit, anderzijds weiger ik hem te zien als een slachtoffer.
Integendeel, ik wil hem bekijken door ongefilterde ogen, los dóór de angst want dit is niet wie we in wezen zijn. Water bevat kalk maar we zien vooral water, niet alleen de kalk.
En daar ergens middenin kies ik ervoor bij mij te blijven.
Ongeacht welke keuze hij maakt in dit verhaal.
Mijn verhaal is zuiver, gezellig, geweldig en zalig. En voelt hij de goesting om hierin mee te stappen is hij méér dan welkom.
Er verandert niets aan mijn verhaal, ook als hij die goesting niet voelt.

Another brick in the wall

Een muur wordt altijd gebouwd vanuit een kwetsbaarheid en ik kan ervoor kiezen naar de muur te blijven staren en uit te vissen hoe ik over die muur kan klimmen, hoe ik hem kan bereiken.
Alsof ik me in een arena bevind en klaar sta om te vechten. Vechten met wie en waarvoor? Vechten om mijn eigen leegtes op te vullen omdat ik op zoek ben naar bevestiging en dit dan onder de noemer Liefde kan smijten? Zogezegd zou ik hem dan willen redden door hem te helpen die muur af te breken maar daaronder zou een behoefte van mezelf liggen. De behoefte om gezien te worden, de behoefte om een plaats te krijgen waar ik al zo lang naar verlangde.
Maar zoals te lezen is in Vacature: Liefdesman is liefde geen slagveld.

Dit zou een scenario zijn geweest van hoe het vroeger zou gelopen zijn. Vechten, trekken & sleuren en drama. Met als resultaat dat de man allang was gaan lopen. Al die moeite voor niks, en ik bleef achter met een nog grotere leegte omdat ik zo ver van mezelf verwijderd was.
Angst omhuld in schijnbare liefde.
Nu kies ik ervoor het anders te doen omdat dit voor mij niet meer klopt.
Ik hoef mezelf niet achter te laten om bij een ander te kunnen zijn.
Liefde, onvoorwaardelijke liefde, heeft niks vandoen. Het wilt niet grijpen, niet vasthouden, het wil net loslaten en laten zijn.

No saving needed

Iemand redden heeft trouwens zelden met de ander te maken.
Meestal willen we onszelf redden via de ander.
Iemand redden kan op zich een mooie daad zijn, enkel als je er zelf geen voordeel tracht uit te halen.
Ik geloof eerder in iemand bijstaan en iemand in zijn waarde laten waardoor hij/zij kan groeien en zijn/haar eigen potentieel kan ontdekken.
Een kind laat ik ook veel liever doen, laten vallen en opstaan, want ik wil het geen ervaringen afnemen.
Een oud lief van mij kan dat bevestigen, hoe meer hij me (goedbedoeld) probeerde te sturen in een richting waarvan hij dacht dat goed was, hoe rebelser ik werd.
“Laat mij nu gewoon es doen”…
Ik vermoed dat hij zijn les ook geleerd heeft, op het moment dat ik thuiskwam met een piercing tussen mijn ogen 😄

Zet een ander plaat op

Ben ik nu bangvrij? Absoluut niet, soms spelen er zich nog scenario’s af voor mijn ogen die me bang maken. Zoals een oude plaat die het verhaal van het verleden afspeelt waarvan de naald hier en daar blijft hangen omdat ze grijsgedraaid is. Die ik dan zó beu gehoord ben dat ze regelrecht in den bak belandt en zo ruimte kan maken voor nieuwe, leutige en frisse verhalen.

Ik ben gegroeid. Een groeischeut van een paar centimeters.
Als ik zo blijf groeien, kan ik nog op het basketbalveld gaan staan.