BEAUTHENTIQUE

Auwch, dat doet zeer.
Ik ben single en toch heb ik liefdesverdriet.
Ook al begrijp ik het en heb ik er alle begrip voor maar toch gaat er een sensatie door mijn lijf, wat ze een ‘gebroken hart’ noemen.

Zondagavond, vanavond, vol energie nadat ik mijn eigen haarcoupe heb geknipt en gekleurd. Altijd heel leutig en spannend.
De eerste keer dat ik mijn haar geheel zelf heb geknipt, normaal doe ik enkel de puntjes en de frou.
Deed me op een gegeven moment denken aan die films waarin je ziet dat een vrouw voor de spiegel staat en haar haar knipt, helemaal ontredderd en kwaad, klaar voor een nieuw hoofdstuk in haar leven.
Zo ging het bij mij dus niet. Het voelde simpelweg alsof mijn haar niet meer kon ademen.
En néén, ik kon niet wachten tot morgen om bij de kapper te gaan.
20 filmpjes op Youtube (DIY How to cut your hair) en een diepe inademing later zet ik er de schaar in.
Weg met het dode haar, een verademing!

Ik fier, stuur wat fotootjes door naar mijn zussen, mijn jeugdvriendin E. en mijn beste vriend B. waarna ik begin aan het avondeten.
Net wanneer ik de rijstnoedels wil afgieten, gaat de telefoon.
B. Mijn beste vriend.
Vreemd, die belt in het weekend nooit omdat hij het dan veel te druk heeft met zijn gezin.
Misschien is hij zo onder de indruk van mijn knipkunsten dat hij zelf een knipbeurt wil?

Hij klinkt vreemd, er is iets mis.
En dat is ook het geval.
B. laat weten dat hij, na veel discussies, besloten heeft het contact tussen ons te verbreken.
Voor redenen geheel van zichzelf maar wat inhoudt dat onze vriendschap niet kan blijven standhouden.
Dat komt binnen, ik slik de krop in mijn keel weg.
Waarom? Ik weet en voel waar dit over gaat maar toch…
Die vriendschap tussen ons gaat ver boven enkel zuivere vriendschap.
Ook niks lichamelijks, dat bedoel ik niet. Ook al hebben we in het verleden die grenzen afgetast.
Neen, wat B. en ik deelden was iets speciaals, iets magisch.
Niet te omschrijven in iets waar het verstand bij kan.
Bij B. kwam ik thuis, wij vibreerden op dezelfde frequentie en begrepen elkaar op een dieper niveau. Wij waren verbonden.
Zijn en mijn energie samen gaf vonken, als ik het in beelden en kleuren zou willen uitbeelden dan zou het te vergelijken zijn met de Aurora Borealis, het noorderlicht.

Iets krachtigs, iets oers.
Onze vriendschap staat/stond voor eerlijke, intrigerende, boeiende en voedende gesprekken met een diep respect voor elkaar, en liefde.
De lessen die we leerden liepen, ondanks onze verschillende levenswijzen, zowat gelijk. We leerden van, via en door elkaar.
Leren hoe het voelt om kwetsbaar te zijn, woede te voelen door ons gans lijf, leren aanvaarden.
B. maakt een deel uit van mijn leven hier, mijn bestaan.

Na wat stiltes hernemen we het gesprek.
Ik kan me niet inbeelden dat dit de laatste keer is dat we elkaar spreken, horen.
Het doet pijn, afscheid moeten nemen van iemand die zijn vaste plek en waarde heeft in je leven.
Tegelijkertijd vind ik het op een bizarre manier wel mooi, dat we zo bewust afscheid kunnen nemen. Dat ik die kans krijg en dat er me wordt uitgelegd waarom.
Zoals kinderen hebben ook wij nood aan duidelijkheid, om niet in het ongewisse te blijven dus alle respect voor de manier waarop hij gekozen heeft dit aan te pakken, heel volwassen en verantwoordelijk. Dankbaar.
Zo ken ik B.

Dit nodigt me uit hetzelfde te doen.
Doet me nog maar es beseffen dat we het meeste leren van daden en niet van woorden.

Succes is niet het gepaste woord dus houden we het bij kracht en sterkte en wensen dit elkaar van harte toe. Kracht en sterkte om onze weg te blijven volgen want we zijn goed bezig.
Tot ooit nog eens… Tot wanneer het leven besluit dat we elkaar weer moeten tegenkomen.

O ja, die rijstnoedels…
Ik eet ze op, alsof ze me iets van comfort geven, tussen het snot door.

B.
Als je dit leest: merci voor alles en om te zijn wie je bent. Voor het introduceren van nieuwe muziek in mijn leven en om de wijn altijd beter te laten smaken.
Zonder jou zou ik niet zijn wie ik vandaag ben.
Verbonden blijven we, altijd.