BEAUTHENTIQUE

In mijn artikel Liefste vetrol heb ik het over het aanvaarden van dit wondermooie lichaam dat me draagt doorheen dit leven, mijn heilige tempel.
In Verliefd heb ik het over een wereld die enkel gezien en gevoeld kan worden met ons hart en niet met ons hoofd.

Het schrijven van deze artikels heeft me geleid naar iets heel moois, wederom een magische ervaring.

Ik wil naakt

Ineens, out of the blue, op een vrijdagavond komt er zonder nadenken iets in me op.
Ik heb zelfs niet het gevoel dat ik diegene ben die dit idee bedenkt.
“Laten we een fotoshoot doen!”
Huh?? Wat voor fotoshoot dan?
“Naakt, ik wil naakt!”
Zoiets kost wel wat geld! En trouwens, naakt??
“Ja, let’s do this! Hoe zou het zijn om ons in alle kwetsbaarheid en schoonheid te laten zien?
En trouwens, wat is duur?”
Een volgend idee komt binnen: Vakantieveilingen/Vavabid!
“Daar veilen ze toch fotoshoots voor weinig geld?”
In no time is de app van Vavabid geïnstalleerd en 5 minuten later heb ik een veiling gewonnen met een bod van 2€.
In de lijst van studio’s die ik ontvangen heb ga ik op zoek naar een geschikte fotograaf, één die heeft waar ik naar op zoek ben. Als ik al weet waar ik echt naar op zoek ben… Want op dit moment laat ik me gewoon leiden door wat er me wordt ingegeven, zonder nadenken, een soort van blindelings vertrouwen dat zegt dat dit me zal brengen waar ik moet zijn.
Meteen springt er 1 iemand uit. Een Afrikaanse/Belgische schone waar ik me instant mee verbonden voel, Cécile. Dáár moet en wil ik zijn.
Én op 3 minuten stappen van waar ik woon. Beter dan dit kan niet!

Totaal nog geen benul van wat me te wachten staat…

Chaque femme  veut affirmer ou reconquérir son image, prendre confiance en elle, se sentir belle, montrer qui elle est vraiment ou au contraire se transformer en une autre. 

Nous rêvons d’ oser ce que nous n’avons jamais  osé, de jouer le rôle principal.

Cécile Quenum

Synchroniciteit

Ik vul een contactformulier in, verwoord in enkele zinnen wat mijn bedoeling is en wacht vol spanning op een reactie. Wetende dat er niet zoveel tijd meer is gezien ze binnenkort naar Afrika vertrekt.

We zijn exact 1 week later en nog steeds geen reactie.
Of toch? Ik zie een e-mail verschijnen in mijn mailbox gedateerd van maandag, 5 dagen eerder. Huh, hoe kan ik dit niet gezien hebben?
Een e-mail waarin ze uitlegt hoe ze tewerk gaat met praktische info én een voorstel tot enkele data voor een kennismakingsgesprek… Die al voorbij zijn!

Zoals ik al zei moest en zou dit de vrouw worden waarbij ik me 
letterlijk en figuurlijk zou blootgeven.

Snel beantwoord ik haar e-mail in de hoop dat ze nog ruimte heeft.
Ook daar is er weer dat blindelings vertrouwen, de stem die zegt dat het juist zit en dat ik daar hoe dan ook zal belanden. Maar toch vind ik het spannend.
Iets later krijg ik antwoord. Veel ruimte in haar agenda heeft ze niet meer máár iets in haar zei hetzelfde: dat onze wegen elkaar moesten kruisen.
2 afspraken worden vastgelegd.
Ook al kan zo’n bon, waarvoor ik geboden had, in principe niet gebruikt worden voor dit soort fotoshoots maar kunnen hieromtrent een regeling treffen.

De kennismaking

Eerst is er een kennismakingsgesprek. Volgens Cécile zet een vrouw nooit zómaar de stap om naakt te gaan en zit hier een verhaal achter.
Ze wil het mijne horen, vanuit mijn mond en vanuit mijn lichaam.
Vanwaar deze stap?
Spontaan vertel ik over mijn blog Liefste vetrol , over het aanvaarden van mijn lichaam en hoe dit artikel me (be)geleid heeft naar dit idee, om vervolgens te landen bij een diepere laag.
Kwetsbaarheid, openheid, schaamte.
Schaamte over mijn vrouwelijkheid, het vrouw-zijn.
De vrouw in mij wil naar buiten treden, in alle veiligheid, in alle vertrouwen en verantwoordelijkheid.
Geen klein meisje meer dat bang is maar die er klaar voor is om de vrouw te laten zien die ze geworden is.
Laten zien in elke betekenis van het woord.
Maar mag het?
Schaamte overvalt me wanneer ze me de vraag stelt wat ik mooi vind aan mijn lichaam.
Euhm… Het valt me op hoe moeilijk ik het ermee heb om deze vraag te beantwoorden.
Ik weet wel wat ik mooi vind aan mezelf, daar gaat het niet om, maar kan ik dit zomaar zeggen zonder dat ik hooghartig overkom?
Mag ik mezelf mooi vinden zonder veroordeeld te worden door mezelf als een narcistisch ‘wijf’?
Het valt me op dat ik me klein wil houden en beetje bang ben van mijn eigen kracht die zijn licht wil doen schijnen op dat deel dat gezien wil worden.
Cécile moedigt me aan en stelt me gerust dat er niets is om zich over te schamen.
De meesten vrouwen blijven het antwoord schuldig wanneer hen deze vraag wordt gesteld.
Wat zou jij hierop antwoorden?

Le moment suprême

Zoals Cécile heeft aangeraden trakteer ik mezelf vóór de fotoshoot eerst op een schoonheidsbehandeling… In mijn eigen badkamer.
Badje, scrubben, scheren met de grove middelen (winter en single 😉 ) en een massage, gegeven door mezelf natuurlijk.
Ik trek losse kleren aan, geen BH, geen slip want dit tekent af op je lichaam.

Diepe zucht… Ga ik dit echt doen?

Daar aangekomen mag ik me, nadat ik me heb omgekleed en een badjas heb aangetrokken, naar haar studio begeven.
Ik zie felle lichten, eerder spotlights, een zwart doek op de vloer en zwarte achtergrond.
Hoe voel je je hierbij? vraagt Cécile.
In het middelpunt van de belangstelling gaan staan, naakt, jouw ogen op mij gericht, de camera die mijn lijf van dichtbij zal vastleggen?
Beetje onwennig, vertrouw ik haar toe. Te vergelijken met de 1ste keer naar de naaktsauna (maar zonder de geile mannen die zitten te wachten op het moment dat je uit de jacuzzi stapt).
Dit keer in alle veiligheid maar toch buiten mijn comfortzone.
1, 2, 3… ik houd mijn adem in en trek de badjas uit.
Hier gaan we dan.

Ze begeleid me in de poses waarbij eerst het licht wordt getest.
Dit geeft me de tijd om te wennen aan de spots en de flits van de camera.
Heb het gevoel dat ik zweet. Cécile stelt me gerust dat hier niets van te zien is.
Zenuwen en spanning zijn voelbaar in mijn lijf en zichtbaar ook blijkbaar. Adem, ontspan, er kan je niets gebeuren.

Na enkele poses, met behulp van haar demonstraties, voel ik mijn lichaam loskomen van een zekere gêne.
Tot wanneer ze me vraagt zelf een pose te bedenken en de vrouwelijkheid in mezelf naar boven te halen, een Evi pose.
Daar is die onwennigheid terug tot er iets in mezelf me toespreekt: komaan, je bent nu al zover gekomen, pak uw moment en laat u zien.
Ik ben overtuigd en grijp mijn kans. De energie verandert, de vrouw in mezelf geniet van dit moment en is fier. Een lach komt tevoorschijn, één die van diep vanbinnen komt, vanuit levensvreugde.
Doet me denken aan iets waar ik het over heb gehad met een goede vriend, die in een ander leven absoluut mijn man zou geweest zijn: bestaansrecht.
Helemaal naakt, puur, hier in de spotlights neem ik mijn plaats in, mijn recht om hier te zijn. Ik eigen me dit recht toe. Het komt binnen.

Lang nadat de shoot gedaan is lig ik, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, nog naakt op de vloer na te praten met Cécile.
Moeten die kleren echt terug aan?

Leven

Dat, wat me gedreven heeft om dit te doen, was iets diep in mezelf dat hunkert naar het leven.
Ik wil leven, ervaren, voelen, zien. Of het nu angst is dat ik recht in de ogen kijk of verliefd ben op alles en niemand.
Het leven in mij wilt geleefd worden, de kracht in mezelf wil gevoeld en ge-uit worden.
En ik ben als vrouw in dit lichaam op aarde gekomen.
Laat me dan ook voelen hoe het voelt om vrouw te zijn, in al haar kwetsbaarheid, sensualiteit én seksualiteit, zacht doch krachtig.

En weer eens is bevestigd dat schoonheid niets anders is dan energie, een uitstraling ervan.

Links:

• Fotografe Cécile Quenum – fotostudio Traces de lumières
• Kwetsbaarheid uitgelicht door Brené Brown