BEAUTHENTIQUE

Wat er gebeurd is met Julie Van Espen had nooit mogen gebeuren.
Geen enkele vrouw verdient het om op zulke gruwelijke wijze aan haar einde te komen.
We kennen haar niet maar toch raakt het ons allemaal diep.
Is het ook door jullie hoofd gegaan?
De angst die zij doorstaan heeft. Een oer-angst, overlevingsdrang.
Hoe zij moet gevochten hebben, hoe kwetsbaar en hulpeloos zij zich gevoeld zal hebben, hoeveel pijn ze heeft geleden.
Intriest.

Ik word, zoals velen, geconfronteerd met mijn eigen kwetsbaarheid en broosheid als vrouw.
Het maakt me boos dat mensen zich zomaar het recht toe-eigenen om hier misbruik van te maken.
Ieder mens, man of vrouw, draagt een kwetsbaarheid in zich maar de realiteit is dat we als vrouw toch net iets kwetsbaarder staan in deze wereld (ook wel plaats en- cultuurgebonden).
Je zou denken dat in een beschaafd land zoals België dergelijke gruwel niet kan gebeuren maar zieke geesten zijn ook hier te vinden.
Want dat is wat de dader heeft, een zieke geest.

Kwetsbaarheid is iets moois, laat het niet iets worden dat moet verborgen worden gehouden uit angst.

Ik stoor me enigszins aan de artikels die ik de revue zie passeren.
Artikels over hoe dit kan voorkomen en vermeden worden; meer verlichting op fietsroutes en ingangswegen, meer camera’s, veiligere routes, verdedigingscursussen, pepperspray, sneltoetsen op je telefoon waarmee je in 3 klikken de hulpdiensten kan bereiken,…
Alsof het de normaalste zaak is dat zoiets je kan overkomen en je dus voorbereid moet zijn.
Iets in mij zegt dat het zo niet hoeft te zijn, dat het niet klopt dat er naar manieren wordt gezocht om te kunnen voorkomen dat er nog slachtoffers vallen, want dit hoeft überhaupt niet te gebeuren!
Maar helaas is de kans reëel, de mogelijkheid bestaat dat je een zieke geest tegenkomt.

In mijn twintigersjaren is een zieke geest ook míjn pad gekruist.
Omdat ik niet constant geconfronteerd wilde worden met de angsten die ik toen doorstaan heb en om niet herinnerd te worden aan dit verhaal, zijn er weinig mensen aan wie ik dit toen verteld heb. Ook heb ik geweigerd mezelf als slachtoffer te zien en deze ervaring mijn leven te laten beïnvloeden.
Ik wilde het niet levend houden maar door wat Julie heeft doorstaan, is het opnieuw gaan ontwaken. Het is wakker en wil gedeeld worden.
Niet bepaald wát mij is overkomen wil ik delen, wel mijn advies dat van waarde kan zijn voor iedereen die in een dergelijke situatie terechtkomt (niet enkel vrouwen).
Het voelt alsof ik het verschuldigd ben, alles in mij zegt dat ik dit móet doen.
Het is ook tijd is dat ik die angst, die ik weigerde mijn leven te laten beïnvloeden, erken en toegeef dat die wel invloed heeft.
In het donker zal ik nooit nog alleen de straat op gaan, nog altijd kijk ik achterom als iemand me passeert in de tegengestelde richting, ’s avonds geen openbaar vervoer voor mij, laatst alleen op reis bleef ik na zonsondergang binnen, ’s ochtends of ’s avonds gaan wandelen of een toertje lopen op m’n eentje in het park hierachter is een no-go.

Omdat ik hier niet míjn verhaal van wil maken besluit ik om niet volledig in detail te treden en enkel te delen wat een meerwaarde kan bieden.

In mijn verhaal is de zieke geest, die zich het recht had toegeëigend me in een tunnel aan te vallen met de bedoeling over te gaan tot verkrachting, niet in zijn opzet geslaagd. Hij is gaan vluchten.
En tot op de dag van vandaag ben ik ervan overtuigd dat, wat ik toen gedaan heb om me te verweren, voor een groot deel heeft bijgedragen tot zijn besluit om het op een lopen te zetten.

Tijdens de ‘eerste fase’ van de aanval kon ik niets uitbrengen, een soort van bevriezen. Het enige waarmee ik me verweerde waren mijn handen voor mijn gezicht om te voorkomen dat ik in het gezicht of bewusteloos zou worden geslagen. Ik wou vooral bij bewustzijn blijven.
De slagen op de rest van mijn lichaam voelde ik niet. De adrenaline deed zijn werk.
Tot op het moment dat ik doorhad waar het hem om te doen was en zijn handen mijn broek wilden losmaken. Toen is er iets geknakt in mijn hoofd, zoiets gruwelijks wilde ik nooit meemaken, nooit.
Op dat moment ben ik vragen gaan stellen aan die zieke geest van hem.
De vragen die ik herhaaldelijk heb gesteld zijn “Waarom doe je dit?”, “Hoe kan je zoiets doen?”, “Hoe, waarom?”.
Hoelang dit allemaal geduurd heeft, herinner ik me niet maar het was alsof hij zich plots bewust werd van wat hij aan het doen was, er was iets veranderd in zijn blik en is vervolgens gevlucht.
In mijn geval is dit mijn redding geweest.
Of het in Julie’s geval invloed zou hebben gehad, zullen we nooit weten.

Wat ik wel weet is dat deze ‘techniek’ hulp kan bieden in elke situatie waarbij je geconfronteerd wordt met iemand die niet goed bij zijn zinnen is.
Als de mogelijkheid er is en je ertoe in staat bent, probeer dan door te dringen tot de persoon die slechte intenties heeft door bijvoorbeeld vragen te stellen.
Wat er op dat moment gebeurt is dat je het onbewuste bewust gaat maken, de zieke geest wordt geconfronteerd met zijn daden. In het beste geval ontwaakt die en kan dit verandering brengen in de situatie.
Dit kan echt levensbepalend zijn.

Sharing is echt Caring in dit geval dus deel er maar op los.
Zijn er mensen die hieromtrent ook iets kwijt willen, wees vrij om te reageren.