BEAUTHENTIQUE

Ooit al verliefd geweest maar op niemand in het bijzonder?

Ik wel. Nu, op dit eigenste moment.
Verliefd ben ik. Op niemand en iedereen tegelijk. Op het leven.
Het leven en de energie die door mijn lijf stroomt sinds ik vrijdagavond op diner ben geweest in Amsterdam.

Geweldig, authentieke en bezielde mensen ontmoet en ont-moet. Magisch.
Zelfs het eten (én de melk) was bezield. Het is waar, voedsel met liefde gemaakt smaakt.
Die liefde is binnengekomen via mijn mond, opgenomen door iedere cel en zal voor eeuwig blijven plakken.
De rode bietensoep heeft wel voor special effects gezorgd tijdens mijn ochtendplasje.
Too much information? Nee joh.

De hartenman

Het diner was georganiseerd door Mundo, een Nederlander die moeiteloos kan overschakelen naar onze Belgische taal (licht Antwerps getint) en die ik begin 2018 hebt ‘ontdekt’ in een periode waarin ik even niet meer wou meedraaien in deze maatschappij.
Zonder het te weten heeft hij me geïnspireerd en iets in mezelf in beweging gebracht, door simpelweg te zijn wie Mundo in essentie is. Een hartenman. Zijn naam alleen al, Mundo… Wereld… Wow!
Een nieuwsbrief van hem en een jaar later heb ik me aangemeld voor het, door hem georganiseerde en genaamde WeWorldwide Diner.

12 lokale, internationale, vrouwelijke en mannelijke harten die elkaar nog niet of nauwelijks kennen, tintelende smaakpapillen, harten die vrijuit mogen spreken en een onverwachte ontmoeting met wat ons werkelijk beweegt.
Hoe kan je hier nu niet nieuwsgierig naar zijn?
Én daarbovenop een project steunen waar Mundo’s hart naar uitgaat.

Let the adventure begin…

Blind date

Het start 700m verderop van de plaats waar het diner doorgaat.
Een duo-ontmoeting met iemand die je niet kent, nog nooit gezien hebt en waarvan je geen contactgegevens hebt, enkel een naam. Om daarna allemaal samen aan te komen bij Idéfix, zo heet de ontmoetingsplaats.

Aangekomen op de plaats van bestemming (lang leve de GPS), 10 keer de toer gedaan rond dezelfde blok, zoekend naar een parkeerplaats en daar stond ze… op haar fiets.
Venster naar beneden: ‘Ben jij Helene’? “Jij Evi”?
Spontane lach, open en vertrouwd.

Verbazend wat je allemaal te weten kan komen op een wandelafstand van 700m, langs de grachten van Amsterdam.
Geen ongemakkelijkheid, geen on-vertrouwdheid.
Meteen naar de essentie.
Wat in jouw leven geeft jou een gevoel van thuiskomen? Een vraag die eerder aan ieder van ons werd meegegeven door Mundo. Geen “Wat doe jij van werk-gesprekken”.
Halleluja, deze man weet waar het om draait.

Eerlijk? Het maakt me ook helemaal niet uit wat voor werk je doet, wel wat je bezighoudt, waar je blij van wordt, wat je raakt, waar je van gaat stralen en vooral waar je het voor doet.

Doet me denken aan een gedicht dat ik 15 jaar geleden ontdekt heb van de Indiaan Oriah Mountain Dreamer .
Het voelt nog steeds juist(er) elke keer ik het lees.
Ontdek het hier zelf: http://www.be7.nl/sites/be7.nl/files/uitnodiging.pdf

Het interesseert me niet wat je doet voor de kost; Ik wil weten waar je naar hunkert; en of je ervan durft te dromen het verlangen van je hart te vervullen

De uitnodiging

700m later komen we aan op dé ontmoetingsplaats waar slapende ideeën uitgenodigd worden om te ontwaken uit hun diepe slaap.
Nieuwe gezichten, nieuwe indrukken, nieuwe geuren en kleuren.
De energie zit goed, het voelt juist.
Een gevoel overvalt me: hier moet ik zijn.

Na de zachte landing wordt ons gevraagd om de persoon, onze blind date, voor te stellen aan de rest van de groep.
Hier en daar wordt de vraag gesteld: mag ik het vertellen?
Mooi om te zien dat er met zoveel aandacht en oprechte interesse werd geluisterd.

Aan tafel!

Overal mag plaatsgenomen worden, behalve naast de persoon waarmee je in duo hebt afgesproken. Damn, het valt me ineens op hoe gehecht ik al ben aan Helene, de vrouw die ik nog geen kwartier eerder heb leren kennen.
En op die manier worden we de hele avond uitgedaagd om uit onze vertrouwde zone te stappen en om in contact te gaan staan met iedereen die aanwezig is, net zolang tot wanneer alles en iedereen als vertrouwd aanvoelt.

Mooie authentieke mensen, dankbaar.
Ik word geïnspireerd door fascinerende verhalen en ervaringen over Tantra, gesprekken over het illusoire idee dat mensen afgescheiden zijn van elkaar. Met mensen die vanuit het hart ondernemen (of was het wondernemen 😉 ), zoals de lokale melkboer met de mooiste lach ooit.
Mensen die kwetsbaar krachtig en eerlijk vertellen over wat hun roeping is of de zoektocht ernaar toe of voor wie die roeping niets meer of niets minder is dan gewoon ‘zijn‘, 1 met de natuur.

Niets is te zot om luidop te zeggen.
En dit allemaal oordeelloos.
Moet deze avond echt eindigen?

Honey, I’m home

Als we teruggaan naar de vraag waarmee dit avontuur gestart is, nl. wat jou in jouw leven het gevoel geeft van thuiskomen, dan kan ik buiten mijn aanvankelijke antwoord hier nog iets aan toevoegen.
Ik kom thuis in verbinding. Met mezelf en daarin ook met de ander.
Daar in Amsterdam, 300km van huis, ben ik ook thuisgekomen en verliefd geworden, op niemand en iedereen.

Van zodra je je openstelt, gaan er deuren open naar een wereld die je nooit voor mogelijk had gehouden.
Een wereld die je enkel met je hart kan zien en niet met de geest.

Met dank aan de melkboer die me ’s avonds laat veilig naar de auto heeft gebracht, voorbij het mooie landschap, en vertelde dat die nog wat ging ouwehoeren bij een fris biertje.

Voor wie nieuwsgierig is naar Mundo en Idéfix (wie zou dit niet zijn?)

https://www.ide-fix.nl/
https://astronautsonearth.org/