BEAUTHENTIQUE

Wat is het toch met ons, mensen, die zo worstelen met ons lichaam.
Ge-focust op ons gewicht, uiterlijk en ons imago.
Onzekerheid.

We zijn allemaal, inclusief mezelf, in de val getrapt.
Waar is die overtuiging ontstaan dat we moeten voldoen aan bepaalde voorwaarden om aanvaard te worden door anderen en vooral onszelf. Want het strengste zijn we voor onszelf.
In de vetrol van een ander zie ik perfectie terwijl ik diezelfde vetrol bij mezelf vervloek.

Society sucks

Ik heb lang gedacht dat het de maatschappij was die aan de bron lag van die idiote overtuiging.
Maar wie is de maatschappij? Dat zijn wijzelf.

Volgens mij gaat het in essentie helemaal niet om onze kledingmaat of om hoe mooi we eruit zien.
Het gaat om bevestigd, aanvaard en goedgekeurd worden.
Genoeg bevonden worden.
De mens is een kuddedier die erbij wilt horen en als dat betekent dat we erbij kunnen horen door te voldoen aan bepaalde voorwaarden, dan doen we dat. Toch? Ook al zijn ze nog zo onrealistisch.
Wanneer is genoeg goed genoeg?

Schizofrenie of toch niet onrealistisch?

Zoals Russel Crowe in A Beautiful mind lijd ik op dat gebied misschien aan schizofrenie maar ik geloof best dat er een groep van mensen bestaat die graag inspelen op die onzekerheid.

Onzekerheid is intussen uitgegroeid tot een bron van winst voor vele bedrijven, een inspiratiebron voor marketing & media, een strategie voor de mode -en voedingsindustrie, een doelgroep voor de farmaceutica, etc,…
Onzekerheid brengt angst met zich mee, angst is vatbaar voor macht en controle.
En op die manier wordt de consument in ons aangesproken en op zodanige wijze gemanipuleerd dat we allerlei zaken gaan kopen/verbruiken die dat gevoel kunnen wegnemen, maar in cé niet nodig zijn.
Social media speelt hierin ook een grote rol.

Dit kan me kwaad maken, te zien hoe de mens subtiel gemanipuleerd wordt en zich laat vangen aan een verhaal dat niet van ons is.
Daar dient onzekerheid niet voor.
In zekere zin is het een kostbaar iets, iets fragiel, mooi zelfs.
Het vraagt niet om misbruikt te worden maar juist om gekoesterd en met zorg behandeld te worden.

Mijn vetrol wil (graag) gezien worden

Jarenlang heb ik maatje 36 gekocht, ben mogen doorgroeien naar 38, vandaar naar 4O, tot nu: 42.
Ik worstel er soms mee, vooral met de broeken waar mijn kont niet meer in passen (wat trouwens de enige reden is om op dieet te gaan: me de kosten van een nieuwe garderobe besparen 🙂 )

Effe serieus…

Ook al weet ik in mijn hoofd dat zelfvertrouwen niet afhangt van de omvang van ons lichaam, toch voelde het een tijdlang niet oké voor mij.
Het beeld dat ik in de spiegel zag, de rondingen, vet, buikje, stevige billen,… Dit is niet het aanvaardbare beeld, dacht ik.

Opmerkingen als ‘Precies een beetje verdikt’, ‘Een dikke kont opgekregen hè’ hielpen niet.

Had met mezelf te doen omdat ik zo over mijn lijf dacht.
Mijn vetrollen stevenden af op een depressie.

Tot een andere stem, een liefdevolle stem, me vroeg niet te oordelen over mezelf of dit lichaam.
Het zei dat het nog nooit zo’n geweldig lijf had gezien, met hier en daar bergjes, bultjes, putjes en spleetjes. Wondermooi!

Die stem is intussen mijn beste vriendin geworden, ik ben ze gaan geloven.
Af en toe maken we nog ruzie en zijn we het niet altijd eens met elkaar.
Maar geloof liever haar dan de stem die zegt dat het niet goed genoeg is, van waar die ook komt.

Soms maak ik me nog zorgen wanneer ik denk aan het moment dat ik opnieuw iemand zal toelaten tot mijn ‘Heilige tempel’.
Het moment waarop de kleren uitgaan en er knopjes worden losgemaakt (of losgescheurd). Helemaal naakt…
Het licht uitdoen? Geen denken aan. Het licht mag nooit uit.

Moraal van het verhaal:

De illusie doorprikt. Het draait niet om wat ‘de maatschappij’ van ons verlangt en verwacht maar om wij, die bang zijn voor afwijzing en niet-aanvaarding.

Ik wil en mag mezelf in elke maat en vorm waardig, bemind en aanvaard voelen. Zoals iedereen.
Wil ik een paar kilo’s kwijt dan kan dat, maar niet vanuit de overtuiging dat mijn vetrollen er niet mogen zijn.
Het mooiste aan de mens, klein of groot, is een uitstraling die voortkomt vanuit aanvaarding. En zoiets is niet te koop, het komt van binnenuit.

Lichter worden daarentegen, dat is wat ik wil.
En het heeft niets te maken met mijn lichaamsomvang.

Da’s voor de volgende keer 😉

Toedels