BEAUTHENTIQUE

Ik mis het, schrijven.
Soms neemt het leven je mee naar drukte, een overvol hoofd waardoor er weinig ruimte is voor de dingen waar je ogen van gaan blinken en je uit balans bent.
Al die zaken waarvan je het gevoel hebt dicht bij jezelf te staan en die iets losmaken, een enthousiasme, goesting. In mijn geval is het schrijven, zingen en dansen. Al is het thuis op mijn eentje met een zalig glas wijn, soms net eentje teveel zelfs… Dan kan ik ’s maandags vertellen op het werk dat ik ben uitgeweest en teveel heb gedronken.
Dat het in mijn eigen living was, moet niet geweten worden 😉

Wat ik dus wilde zeggen is dat ik het meteen merk wanneer ik uit balans ben, aan de energie die niet stroomt en de creativiteit die geen kant op kan. En geen huiselijke dansjes.
Waaraan merken jullie het dat het niet stroomt, die levensenergie?

Herexamen

De afgelopen weken zijn intens geweest en heb ik heel veel van mezelf gevraagd, net iets té veel waardoor mijn lichaam beslist heeft in mijn plaats.
Zoals te lezen is in mijn Wie ben ik rubriek, is 1 van mijn levenslessen alles in mijn eentje willen doen. Wel, het universum, het leven dacht dat het een goed idee zou zijn om me nog es een examen te laten afleggen. Een her-examen weliswaar, of nog beter een her-her-her-her-examen.
Dit zijn de enige examens die ik met plezier afleg, diegenen die het leven me voorschotelt.
En gezien ik de afgelopen jaren toch wel wat heb bijgeleerd heb ik er nu niet zo lang over gedaan dan anders het geval was en heeft het iets minder tijd in beslag genomen.
Maar wel genoeg tijd om mijn lichaam op de pauze-knop te doen drukken.

Wat houdt zo’n examen dan exact in?
Op een willekeurige morgen, zonder waarschuwing, van rug tot nek geblokkeerd zitten.
Letterlijk en figuurlijk de energiestroom afgesneden. Klinkt logisch als je hierboven leest dat de energie al een tijdje niet goed doorstroomde.
Na een goeie huilbui, paniekerige huilbui weliswaar omdat mijn lichaam de controle overnam, wist ik het. Ik hoorde mijn lijf zeggen dat ik niet hoefde te panikeren, het wou me geen angst aanjagen maar wou enkel mijn aandacht trekken.
Het wilde dat ik de tijd nam om stil te staan en tot rust te komen.
En waaraan ik wist dat ik geslaagd was voor het examen ligt aan het feit dat ik geen weerstand heb geboden. Ik voelde niet de behoefte om het met mijn hoofd te gaan rationaliseren, ook niet de nood om aan andermans verwachtingen te voldoen. Want er lag wel degelijk werk en verantwoordelijkheid die moesten worden opgenomen. Maar het signaal van mijn lichaam kon ik niet negeren.

Ik ben geslaagd met onderscheiding en krijg er dankbaarheid voor in de plaats, voor mijn lichaam.
Tijd voor een nieuw hoofdstuk, tijd voor een nieuw examen.
Ik kijk ernaar uit.

Dankwoord

Het feit dat ik nu een nieuw artikel publiceer, zegt genoeg.
De power knop is terug ingedrukt en ’t is weer gaan stromen.
Hallelujah!
Met dank aan die paar mensen die me er de afgelopen week aan herinnerd hebben dat ik weer moet gaan schrijven. En ook een beetje aan de man die me, geheel onverwacht, goesting heeft doen krijgen in nog meer liefde.
Hij weet het alleen nog niet dus sssshhhttttt… 🤫

En ik vergeet nog de allerbelangrijkste te bedanken:
Mijn lief lijf, dank u om me terug te roepen wanneer ik afwijk.
Daar drinken we vanavond eentje op…