BEAUTHENTIQUE

Over uitkeringen, onrecht en de kracht van woede

De laatste update op sociale media kwam van Wim.
Hij deelde dat mijn uitkering via de mutualiteit werd stopgezet. Vandaag wil ik daar zelf iets over vertellen. Om te tonen wat er gebeurt wanneer systemen falen. En wat dat met een mens doet.

“De uitkeringen stoppen per direct”

Vorige week woensdag zat ik bij de mutualiteit, recht tegenover een werkneemster van Solidaris. Ik was erheen gegaan omdat ik geen uitbetaling had ontvangen. Iets mis in de administratie, dacht ik.
Maar de dame tegenover me keek zenuwachtig.
Ze had mijn dossier al nagekeken, vertelde ze. Na nog een telefoontje met haar collega op het hoofdkantoor, kwam het verdict:
“De uitkeringen stoppen per direct.”
Ik zou deze maand niets meer ontvangen. En ook de komende maanden niet. Binnen twee weken zou ik een brief krijgen met de berekening van het bedrag dat ik moet terugbetalen.
De reden? Een fout van hun kant. Een verkeerde code, intern ingevoerd door een collega.
Ik kon, eenmaal de brief toegekomen, wel klacht indienen.

Een orkaan vanbinnen

Ik was in shock.
Van de ene dag op de andere je inkomen verliezen, dat haalt je hele fundament onderuit.
Alles rondom mij leek stil te vallen.
Ik vroeg haar: “Dus u zegt dat ik straks thuiskom en moet vertellen dat ons gezinsbudget gehalveerd is, terwijl we over vijf weken nog niets eens weten waar naartoe en op zoek zijn naar een huurhuis?”
Ze keek weg.
En ik… ik zei haar dat ze geen schuld trof. Alsof ik haar ongemak wilde verzachten.
Maar ik sprak ook mijn onrechtvaardigheidsgevoel uit.
Ik heb meer dan twintig jaar voltijds gewerkt, één jaar halftijds. Altijd bijgedragen. Die uitkeringen zijn óók mijn geld.
En nu word ik behandeld als iemand die ‘onterecht’ heeft gekregen. Alsof ik iets misdaan heb.
Ik leek rustig.
Maar vanbinnen woedde een orkaan.

Tussen breuk en bevrijding

Toch gebeurde er ook iets anders.
Toen ik thuiskwam en Wim het nieuws vertelde zag ik hoe hij bleek uitsloeg.
Ik zei toen het volgende:
“Op een bizarre manier…”
Wim antwoordde meteen “Ik weet wat je gaat zeggen…”
En inderdaad, bizar genoeg voelde ik me ook bevrijd.
Bevrijd van de onzichtbare ketens rond mijn polsen.
Bevrijd van het systeem dat me telkens weer vroeg om te bewijzen dat ik ziek genoeg, zwak genoeg, beperkt genoeg was.
Bevrijd van de controle.
Van vadertje staat die bepaalt wat ik wel en niet mag.
Bevrijd van de voortdurende keuring van mijn waarde.

Op eigen benen, opnieuw

Eigenlijk had ik 2 vragen toen ik het kantoor binnenstapte.
En die stelde ik ook aan de dame aan de balie:
“Tot welk bedrag mag ik bijverdienen als zelfstandige in bijberoep in combinatie met een ziekte-uitkering?
Terugkeren naar mijn vorige job is voor mij (nog) geen optie.
Wel voel ik dat het tijd is om opnieuw in beweging te komen. Vandaar mijn idee om gebruik te maken van mijn zelfstandige-in-bijberoep-statuut” legde ik haar uit.
“Maar,” zei ik haar, “ik hoef met jullie helemaal geen rekening meer te houden.
Jullie hebben daar niets meer over te beslissen.
Ik hoef jullie goedkeuring niet langer.”

Geen vangnet. Geen buffer. Wel bewustzijn.

Sinds begin deze maand heb ik geen inkomen meer.
En dat zal ook de komende maand(en) zo zijn.
Er is geen vangnet. Geen buffer.
En toch… voel ik me geen slachtoffer.
Misschien omdat ik weet dat ik trouw blijf aan wat klopt.
Niet aan wat veilig lijkt. Maar aan wat echt is.
Ik blijf vertrouwen.

Intussen zal er een dossier opgestart worden via de juridische dienst van het syndicaat.
Want dit laat ik niet zomaar gebeuren.
Ik mag me dan bevrijd voelen, dat betekent niet dat ik onrecht accepteer.
Ik blijf opkomen voor wat rechtvaardig is.
Voor mezelf.
Voor mijn gezin.
En voor iedereen die na mij in dezelfde situatie belandt.

De oude overtuiging en de keuze

Deze situatie laat me iets zien.
Een overtuiging die diep in mij geworteld zat:
Dat ik moet boeten voor iets waar ik niet schuldig aan ben.
Dat het normaal is dat ík de rekening betaal voor de fouten of onduidelijkheden van anderen.
Maar dat laat ik niet langer toe.
Ieder draagt zijn eigen verantwoordelijkheid.
Ik neem niets meer op wat niet van mij is.
Niet in energie, niet in schuld, niet in zorg.

Ja, er is woede. En die is welkom.

Er zit woede in mij.
En dat is goed.
Wat de ‘licht-en-liefde’-new-age daar ook van vindt.
Die spirituele bypass die emoties probeert glad te strijken omdat ze ‘laag trillen’?
Ik bedank ervoor.

Woede, net als elke emotie, komt me iets vertellen.
Ze klopt aan met de boodschap die me vertelt dat een grens is overschreden.
En met een waarheid die gezien wil worden.
En ik kies volmondig om ernaar te luisteren.
Niet om ze het zwijgen op te leggen.

Slot? Of begin.

Wat als dit geen einde is, maar een begin?
Wat als dit precies is wat ik nodig had om mijn kracht te claimen, opnieuw?
Wat als deze breuk mij terugbrengt naar mijn essentie?
Dan is dit verlies het mooiste vermomde geschenk.
Wordt vervolgd…