BEAUTHENTIQUE

Waarom ik dit nu deel

Ik schrijf dit artikel niet om te dramatiseren, zeker niet.
Ik schrijf het omdat ik voel dat ik er klaar voor ben.
Klaar om te delen, klaar om de contouren van onze leefwereld zichtbaar te maken voor wie ons wil begrijpen.
En ook omdat ik vind dat mensen die overwegen om ons en onze crowdfunding te steunen, het recht hebben om op z’n minst een idee te krijgen van wat ons hier heeft gebracht.

Geen toeval, maar een pad

Onze situatie is geen toeval. Ze is niet plots uit de lucht komen vallen.
Ze is het gevolg van vele keuzes, omstandigheden, dromen, tegenslagen, innerlijke processen en noodgedwongen beslissingen.
Een aaneenschakeling van momenten waarin we telkens opnieuw moesten heroriënteren.
En het pad dat we bewandelden was niet recht, niet eenvoudig, en vaak ook niet zichtbaar voor anderen.
We hebben geprobeerd te bouwen, te zoeken, te groeien, maar ook vastgehouden aan wat niet meer werkte.
En soms komt het moment dat je moet toegeven dat je op bent.
Dat het oude niet meer past, maar het nieuwe nog niet stevig genoeg is om op te leunen.

Het kantelpunt: de geboorte van Myrthe

Voor mij (en voor Wim was dit de druppel) begon alles echt te kantelen na de bevalling van onze dochter Myrthe.
Wat een intieme, krachtige ervaring had mogen zijn, werd een intense crisis.
Alles stond klaar voor een thuisbevalling, deels hebben we dit mogen ervaren waar ik enorm dankbaar voor ben.

Tot we in het ziekenhuis terechtkwamen en we over moesten gaan naar een spoedkeizersnede.
Wij wilden onze dochter bij ons hebben, wat niet mogelijk was. Ze moest meteen beademd en spoedig gerepatrieerd worden.
Ik kwam in een bevriesmodus terecht en mijn systeem blokkeerde volledig.
Ik leek rustig, maar vanbinnen raasde een gigantische storm van paniek en angst.
Daags erna kreeg ik een septische shock. Het voelde alsof mijn organen één voor één uitvielen wat ook zo was.
Ik zweefde letterlijk tussen leven en dood.

Een boodschap van mijn ziel

Die septische shock was geen toeval.
Het voelde als een duidelijke boodschap van mijn ziel.
Alsof er een grens was bereikt. Alsof alles in mij zei: “Zo kan het niet verder. Je onderdrukt al te lang.”
Ik werd voor de keuze gesteld: blijven of gaan.
En als ik koos om te blijven, dan moest het anders.
Dan moest ik bereid zijn om mijn oude manier van leven los te laten — het blijven doorgaan, het aanpassen, het onderdrukken van wat ik voelde.
Ik heb gekozen om te blijven. Gelukkig.

De start van het moederschap

De start van het moederschap was pittig.
Thuiskomen met een pasgeboren baby terwijl ik moest revalideren van een sepsis en een operatie, met veel pijn, onderbroken nachten… En wonder boven wonder, kon ik Myrthe bortsvoeding geven na 2 weken in het ziekenhuis waar ze flessenvoeding kreeg. (het kan dus!)
En dat terwijl ik maandenlang het gevoel had dat ik ergens ‘zweefde’.
Ik was niet hier, maar ook niet daar.
Die ervaring heeft me uitgenodigd om écht te gaan leven, door alles los te laten wat me klein hield.
Sindsdien ben ik – stap voor stap – aan het leren hoe dat moet: leven in plaats van overleven.
Niet meer vanuit angst, maar vanuit aanwezigheid.

Herinneringen die zich aandienden

Wat volgde was een innerlijk ontwaken dat ik niet had kunnen voorspellen.
Na de ziekenhuis-ervaring begon mijn lichaam te reageren, te herinneren.
Er kwamen gevoelens en beelden boven die ik niet kon plaatsen, tot ik besefte dat ze afkomstig waren uit mijn kindertijd.
Oude trauma’s die ik jarenlang had weggeduwd, waaronder misbruik, begonnen zich laag per laag te tonen.
Niet als herinneringen in mijn hoofd, maar als reacties in mijn lijf.
De machteloosheid die ik in het ziekenhuis voelde, het overgeleverd zijn aan een systeem waarin ik geen controle had, was een directe trigger.
Het voelde alsof mijn lichaam me riep om eindelijk te luisteren.
En ik kon niet anders meer dan luisteren.

Wat blijft: het verlangen naar thuis

Het afgelopen jaar was er eentje van rauwe eerlijkheid.
Van confrontaties met trauma, met kwetsbaarheid, met uitputting, met systemen die niet altijd meewerken, en met onszelf.
En door dat alles heen, bleef één verlangen overeind:
een plek om echt thuis te mogen komen.

Geen medelijden, maar verbinding

Wat ik hier deel, deel ik niet om medelijden op te wekken.
Ik wil niet dat mensen ons steunen vanuit verdriet of medelijden – dat zou onze weg tekortdoen.
Ja, dit pad is intens. Ja, het is allesbehalve makkelijk.
Maar we komen hier sterker uit, niet zwakker.
We staan recht in de storm, om te transformeren.
Als mensen ons willen steunen, dan liefst vanuit verbinding.
Vanuit het besef dat ieder van ons momenten kent waarop hulp welkom is.
Vanuit het hart.

Een daad van moed

Deze crowdfunding is voor ons geen teken van zwakte.
Het is een daad van moed.
Een keuze om het anders te doen dan we altijd gedaan hebben.
Een keuze om de regie terug te nemen.
Een keuze om eindelijk écht te gaan léven.
En ja — soms hebben we daar een beetje hulp bij nodig.

💛🧡🤍