BEAUTHENTIQUE

Ik heb iets waardevols geleerd. Van een plant.

Vorige week heb ik een vriendin op visite gehad. Wat zeg ik, mijn allerliefste vriendin.
Bij het water geven aan mijn plantjes vroeg ze waarom ik de plant ‘bewaterde’ van bovenaf en niet van vanonder, via de bodem van hun bloempot.

Ik veronderstelde dat ik wel wist hoeveel water mijn plantjes nodig hadden.
Maar wist ik dat echt?
Uit het aantal plant-sterfgevallen hier thuis bleek althans het tegenovergestelde…

Het lijkt banaal maar dit heeft me iets waardevols doen inzien…

We gaan nogal vaak in de veronderstelling te weten wat anderen nodig hebben.
En vaak gebeurt dit door te projecteren op de ander waar we zelf behoefte aan hebben.
Ik geef de plant de hoeveelheid water waarvan ik denk dat ík nodig zou hebben.
Voor mij geldt: ‘niet teveel, niet te weinig’.
Maar wat teveel is voor mij is misschien te weinig voor Mr. Plant of vice versa.

Mijn behoefte # jouw behoefte

Ik heb de tendens me terug te trekken wanneer ik door een moeilijke periode ga (wat stilaan aan het veranderen is).
Dan heb ik vooral nood aan stilte, rust en alleen-zijn.
Wanneer iemand in mijn omgeving het moeilijk heeft, gun ik die de rust en de stilte… die ík nodig heb in zo’n situatie.
Maar ik heb mogen ondervinden dat dit niet altijd waar blijkt te zijn.
De andere heeft het soms wél nodig dat je aan de deur staat en hem/haar uit bed komt sleuren of kan het appreciëren dat je regelmatig checkt of alles oké is.

Madam Soleil

Maar hey, er is niets mis mee als je niet (meteen) kan zien waar een ander nood aan heeft. Ook omdat het niet altijd zichtbaar en helder is.
Een glazen bol zou soms wel welkom zijn!
Voor Mr. Plant is het duidelijk, die heeft water nodig. Krijgt die dat niet, dan sterft die.
Voor ons mensen is het niet altijd simpel om te zeggen wat we nodig hebben, als we dat al weten.
Soms, uit angst om zich kwetsbaar op te stellen zetten we een masker op: ik heb niets nodig, van niemand.
Herkenbaar?
Kun je je de laatste of zelfs de eerste keer herinneren dat je duidelijk aangaf wat je nodig had?

Of gaan we van de veronderstelling uit dat een ander maar hoeft te weten waar wij nood aan hebben?

Ik heb het gedaan en ik kan je zeggen dat het niet werkt.
Het is frustrerend en teleurstellend, vooral vermoeiend. Niemand die ziet waar je nood aan hebt. Maar gaf ik ze de kans om dit te ontdekken?

Het mooiste cadeau dat de ander mij kan schenken is mij de kans geven hem/haar te ontdekken.
Die kans geef ik nu ook graag aan de ander.

If you never say your name out loud to anyone, they can never ever call you by it

Lied ‘Better’ van Regina Spector

Al dat projecteren en denken te weten wat een ander nodig heeft; het is menselijk, het kan hier en daar misverstanden (grote of kleine) met zich meebrengen en je de kans ontnemen om iemand echt te zien. Verblind door onze eigen behoeftes.
Anderzijds kan je van een kale reis terugkomen als je verwacht dat de ander helderziend is.

Wat ik hiermee niet zeg is dat we vanaf nu op elke behoefte moeten gaan inspelen, dat is niet de bedoeling en ook niet onze verantwoordelijkheid.
Als we dat zouden doen, zijn we binnen de kortste keren onszelf kwijt.
We kunnen wel helpen door andermans behoefte proberen te begrijpen en te respecteren vanuit begrip en aanvaarding.

Moet je nu wa weten?

Vanaf wanneer ik hen anders ben beginnen ‘bewateren’ groeien ze, die planten van mij. Of toch al tenminste 1 ervan.
Ze krijgen de ruimte om zelf te bepalen hoeveel water ze nodig hebben en krijgen de vrijheid om grenzen te stellen.

Ik geef ze de verzorging die ze nodig hebben. Of die ik nodig heb 😉 Toegegeven, ik heb ook ruimte en vrijheid nodig om te kunnen groeien.

Met dank aan mijn plant die dit artikel mede mogelijk heeft gemaakt en die een zaadje heeft geplant binnenin mezelf.
Én aan mijn allerliefste vriendin die op het juiste moment de juiste vraag heeft gesteld.